Gedicht van Ivar Wakker
Tijdens mijn werkzaamheden op de verpleegafdelingen op Vogellanden kom ik met vele mensen in contact. Met de ene iets meer dan de ander. Dat heeft niet alleen te maken met het aantal keer dat je elkaar tegen komt in de huiskamer, keuken - bij de koffieautomaat of op de gang.
Het komt ook door de inhoud welke je kan geven aan dat contact.
Tijdens mijn werkzaamheden op de verpleegafdelingen op Vogellanden kom ik met vele mensen in contact. Met de ene iets meer dan de ander. Dat heeft niet alleen te maken met het aantal keer dat je elkaar tegen komt in de huiskamer, keuken - bij de koffieautomaat of op de gang.
Het komt ook door de inhoud welke je kan geven aan dat contact. Is het slechts een knikje van herkenning, een gesprekje aan tafel over de therapie van die dag, het invullen van een voedingslijst of kom je daadwerkelijk tot elkaar door een intensief gesprek. Elkaar aanvoelen en begrijpen is soms best belangrijk. Ik denk dat ik daar wel goed in ben. Zo kom ik zelfs in gesprek met mensen die nauwelijks spreken. In het geval van verstaanbaarheid - door een beperking of moeizaam spreken door bijv. afasie is het zeker goed om de tijd te nemen als het kan. Toch vind ik dat soms best wel lastig. Hoe zou die ander zich toch voelen? Je wel uiten willen, maar het bijna. niet kunnen....
Naar aanleiding van de inhoud en de foto van dit artikel, maakte ik een passend en treffend gedicht.
Met vriendelijke groet wens ik een ieder fijne contacten met een ander,
Ivar Wakker
-------
