Elisheva Boumans vraagt in haar blog op de website van Hoofdzaken om meer begrip voor aandoeningen die onzichtbaar zijn. ‘Elisheva had een actief en sportief leven als jurist. Op haar 44e kwam haar leven ineens volledig op zijn kop te staan door een sinustrombose en twee hersenbloedingen. Nu zet ze zich in om anderen met deze diagnose te helpen en schrijft ze over haar leven met niet-aangeboren hersenletsel.
‘Ik werkte als senior compliance officer bij een grote verzekeringsmaatschappij. Samen met mijn partner reisde ik veel, ik hield van sporten en had een rijk sociaal leven. Op de bewuste dag, nu bijna elf jaar geleden, had ik een werkbijeenkomst op locatie. Ik liep terug de zaal in en ging zitten. Vanuit het niets zag en hoorde ik niets meer, het voelde alsof er een trechter over mijn hoofd was gezet. ‘Ik voel me niet goed’ kon ik nog net tegen mijn collega zeggen. Hij zag mijn rechterarm ongecontroleerd bewegen en belde meteen 112. De volgende dag werd ik wakker op de IC van het AMC.’. Elisheva schrijft over de gevolgen van de ernstige sinustrombose en de weg die ze ging tijdens haar revalidatie.
‘Soms zoek ik de grens op. Tegenwoordig ga ik naar musea zonder geluiddempende koptelefoon. En ruim drie jaar geleden hebben we een reis naar Marokko gemaakt, dat was nog een droom van mij. Wel houd ik steeds de balans in de gaten van wat ik wel en wat ik niet doe. Van lotgenoten hoor of lees ik regelmatig over onbegrip door de omgeving. Waarom kan je wel naar een museum en niet naar iemands verjaardag? Voor de onzichtbare beperkingen mag meer begrip komen!’. Lees de blog op de website van Hoofdzaken.
