Hannelore van der Velden is sinds 1999 werkzaam als logopedist en klinisch linguïst bij De Hoogstraat Revalidatie in Utrecht. Zij werkt met mensen met niet-aangeboren hersenletsel. Dagelijks werkt ze met personen met afasie. Op Afasienet schrijft zij elke maand een blog over haar ervaringen die ze graag met jullie zou willen delen. Deze maand schrijft Hannelore over versprekingen. Afasie is niet grappig, zacht uitgedrukt. Als iemand zich niet (goed) kan uiten, loopt de frustratie soms hoog op. Met afasie wordt iemand in de kern, wezenlijk geraakt: uitdrukking geven aan de persoon die je bent, is moeilijker of lukt niet. Daarnaast wordt de basale behoefte om verbaal contact te maken en te communiceren ernstig beperkt. Er wordt tijdens de revalidatie dan ook veel gehuild. Uit frustratie, en uit verdriet om het verlies van het taalvermogen.
En toch… er wordt ook veel gelachen in de behandelkamer. Een boze revalidant van wie de therapie veel te laat begon, omdat ik erg uitliep: “Zo kan ik wel wachten tot ik een ton weeg!” Ook bij gezonde sprekers komen deze versprekingen voor. Een collega met een véél te drukke dag, riep eens verhit uit: ‘ik loop hier alleen maar blusjes te branden!’. Sla vooral de cryptogrammetjes niet over! Anders kom je niet te weten wat een “ijswigwam” is. Klik hier naar 'verkeerde woorden'.
