We lazen een mooie blog van Rhijja Jansen van TVV voor Verzorgenden. Het gaat over een ervaring van stagiaire Carina van Veenendaal. Iets groots zit soms in iets kleins. ‘Ik moet er bijna een beetje van huilen. Als ik lees dat een bewoonster met een CVA regelmatig gilt, waardoor in het benaderingsplan is gezet dat je haar kamerdeur dicht mag doen als dit heel erg wordt. Het is de enige manier waarop deze mevrouw zichzelf kan uiten, en het signaal dat ze afgeeft wordt gedempt door een dichte deur. De eenzaamheid... Verzorgende ig Carina krijgt als stagiaire de kans om zich hierin te verdiepen, en komt op simpele, maar doeltreffende wijze nader tot mevrouw.
Je spraak ontnomen door een flinke CVA. Opgesloten in je hoofd. Meer dan een soort gegil komt er niet meer uit je mond. Irritant vinden sommigen heel de dag dat gegil. In het benaderingsplan staat dat bij extreme verbale onrust de deur van je kamer dicht mag, om zo een prikkelarme omgeving te creëren. Prachtig omschreven.
Maar het strookt niet met mijn zusterbrein. Ik vind persoonlijk de drempel te hoog om de deur te sluiten. Ik verkeer in de uitzonderingspositie van stagiaire. Ik mag, nee ik móet dingen onderzoeken voor mijn stage. Ik zit naast haar en houd haar hand vast als ik tegen haar praat. Na een aantal dagen merk ik ineens dat mevrouw soms naar mijn hand grijpt. ‘Wilt u wat zeggen?’ Vraag ik als ze dat doet. Ik zie haar gezicht oplichten. Ik stel gesloten vragen want ‘ja’ of ‘nee’ kan mevrouw min of meer wel zeggen.
Als ik langs haar kamer loop, blijf ik heel bewust even staan in de deuropening. Soms zwaai ik even, soms blaas ik een handkus. Zonder woorden probeer ik haar te vertellen: ik hoef u niet te horen, want weet dat ik u zie. Ze gilt steeds minder vaak, omdat ze ziet dat ik haar niet vergeet als het stil is.’ Lees het hele verhaal op de website van ttv totaal.
