Het boek 'Een lepel in de soep' biedt een handreiking aan mensen met een niet-aangeboren hersenletsel. En zeker ook aan de naasten van iemand met NAH, zoals verwanten, mantelzorgers en vrijwilligers. Dit boek bevat interviews met mensen met NAH, waarbij steeds wordt ingezoomd op één aspect van het hersenletsel dat voor die persoon op de voorgrond staat. Hans van Dam, deskundige op het gebied van hersenletsel, geeft vervolgens een verdiepende toelichting op het belangrijkste onderwerp van het interview. Het boek biedt een uniek en breed beeld van NAH en de gevolgen ervan. Ook laat het zien hoe mensen met NAH en hun naasten hierin met vallen en opstaan een weg vinden. De persoonlijke verhalen, steeds gecombineerd met een duidelijke uitleg, maken het tot een prettig leesbaar en informatief boek, zowel voor professionals als niet-professionals.
Het boek 'Een lepel in de soep’ biedt verhalen en uitleg over niet-aangeboren hersenletsel. Het is geschreven door Hans van Dam en Fred Meijer en uitgebracht door Zozijn - Op Pad. Meer informatie lezen en het boek bestellen kan op de website van Zozijn – Op Pad.
Hieronder lees je het begin van ‘Piekeren over gevolgen NAH is normaal’. Dit artikel komt uit het boek ‘Lepel in de soep’.
‘Mensen met niet-aangeboren hersenletsel worden nooit meer de oude, terwijl zij niets liever willen dan dat. Veel hulpverleners verzuchten dan dat mensen hun situatie niet hebben geaccepteerd. Maar hoe normaal is accepteren? Of misschien beter: hoe normaal is niet-accepteren? En hoe normaal is piekeren over het veranderde leven?
Veel mensen die hersenletsel oplopen, zaten op dat moment in de 'Schwung' van hun leven. Een ongeval, een ziekte of iets anders noodlottigs haalde daar wreed een streep door. Vaak is een zekere mate van herstel mogelijk. En soms komt iemand van heel ver. Toch leeft iemand met hersenletsel in de slagschaduw van wat zijn of haar leven niet is, of nog niet is. Het leven dat iemand had en waar hij of zijn naar op weg was: dat leven wil maar niet terugkomen. Dat is wat veel mensen met niet-aangeboren hersenletsel pijn doet.
Sommigen durven daar open over te praten. Maar met die openheid nemen ze een risico. Namelijk dat anderen hen er fijntjes (of minder fijntjes) aan herinneren van hoe ver zij wel niet komen. En dat ze blij en dankbaar moeten zijn dat ze zo ver gekomen zijn. Mooi of lelijk verpakt, de boodschap is dat ze niet zo ondankbaar moeten zijn. Of een graadje erger: dat ze niet zo moeten zeuren.
Het wordt vaak met de beste bedoelingen gezegd, maar het maakt mensen met hersenletsel verdrietig en kwaad. Weer een blauwe plek erbij. En het leven doet al zoveel pijn.’ Het volledige artikel ‘Piekeren over gevolgen NAH is normaal’ lees je op de website van Zozijn. Het boek ‘Lepel in de soep’ is te koop via de website van Zozijn
