Bij het communiceren ben ik snel
te breedsprakig. Vraagt iemand mij
de weg naar iets, vertel ik terloops
zaken die er niet echt toe doen. Een
boom in bloei noem ik bij naam en
voeg toe dat het er volgende week
glad kan zijn, want door de verwachte
regen deze week, valt de bloesem
en-masse op de stoep en veranderd
in rap tempo in dikke drab.
Daarna het derde straatje links,
daar staat een huis gebouwd door
een beroemde architect waarvan
de naam mij is ontschoten, maar
dus wel herkenbaar aan de luiken.
Dan bij het stoplicht oversteken,
kijkt u niet alleen uit, want ze rijden
er vaak door rood, maar ook even
over de linkerschouder voor een
uitzicht op de toren van de kathedraal
van de stad. En dan bent u er bijna...
Bij het wandelen heb ik het ook.
De focus ligt op het pad, om niet te
struikelen op een scheve tegel.
Niet te stappen in zeven sloten of
een hondendrol. Vaak heb ik ook
mijn route vooraf bepaald, maar dat
verhoogt de lust om te gaan, of
is het een goedmakertje; een rondje
van ruim een half uur duurt vaker
langer en voert verder dan vooraf
bedacht. Het heet ook niet voor niets
Een Rondje Om...
Waarom rechtstreeks ergens heen
slenteren en de kortste weg terug?
Het geplaveide pad of de bekende
weg dient alleen een doel bij tijdgebrek.
Maar heb je alle tijd, geniet dan vooral
van doorkijkjes in stegen van Niemendal.
U leert de omgeving van verblijf ook dan
pas ècht kennen! En wordt het nooit
saai en herkenbaar.
Vriendelijke wandelgroet,
Ivar Wakker
wakkersgedichten.wordpress.com
