In het stripboekje Golfsurfers brengt Manon de Koning (27) haar revalidatieverhaal in beeld. Ze creëert begrip en herkenning. ‘Zonder ongeluk had ik dit nooit gedaan.’
‘Voor mijn ongeluk studeerde ik Nederlands en verslond ik boeken. Omdat lezen door hersenletsel niet meer lukte, zei mijn ergotherapeut: “Waarom ga je niet tekenen?”
Ik tekende altijd al graag, maar had er geen tijd meer voor naast mijn drukke studentenleven.
De eerste tekeningen waren kleine verhaaltjes over mijn vriendenclub en hun gebeurtenissen. Iedereen vond ze grappig. Het moedigde aan om door te gaan.
Bij Sophia Revalidatie, waar ik revalideerde, vroegen ze of ik een strip wilde maken over mijn overprikkelingstherapie.
Ze waren heel enthousiast en plaatsten de strip op hun website.
Dat was precies in de periode dat ik hoorde dat ik nooit meer kon studeren. Heel heftig!
Dus was ik extra trots dat ik iets wél kon in plaats van iets niet meer. Ik merkte dat ik het fijn vond om via mijn strips anderen uit te leggen wat er met mij aan de hand was en wat ik deed tijdens mijn revalidatie.
En het kostte me ook minder energie dan steeds mijn verhaal te vertellen.
Tegen het eind van mijn revalidatiebehandeling kwam het besef dat mijn hersenletsel voor altijd was en dat ik niet het leven kon leiden dat ik voor ogen had gehad. Ik voelde me erg verdrietig.
Op advies van een therapeut besloot ik mijn verhaal op papier te zetten. Eerst probeerde ik vanuit een ander personage te tekenen, maar dat werkte niet.
Dit was mijn persoonlijke verhaal, heel anders dan mijn vorige strips, waarin ik vooral uitlegde aan anderen. Nu was het voor mezelf, om te verwerken en als afsluiting van een zware periode.
Op mijn laatste therapiedag deed ik de striptekeningen in het postvakje van mijn ergotherapeut.
Een paar dagen later kreeg ik bericht van de communicatieafdeling, dat ze er een boekje van wilden maken. Ik moest wel even huilen.
Mijn persoonlijke verhaal naar buiten brengen in boekvorm; wilde ik dat wel? Maar ik vond het ook een hele eer.
Na mijn revalidatie ben ik blijven tekenen. Tegenwoordig blog ik in stripvorm voor de Stichting Hersenletsel-uitleg over mijn leven met NAH.
Inspiratie haal ik uit mijn dagelijks leven. Als ik hoor dat anderen door mijn strips beter snappen wat hersenletsel is of zich erin herkennen, word ik daar blij van.
Ik heb gemerkt dat hoe opener je bent, hoe meer begrip je krijgt. Mijn strips geven een positieve draai aan iets wat heel erg naar is. Zonder ongeluk had ik dit nooit gedaan.
Het mooiste compliment kreeg ik van een buurman. Hij zei: ‘Jouw studie Nederlands is niet voor niks geweest, want ik zie in je strips dat je goed met taal bent!’
Het is mooi dat ik hiermee mijn liefde voor taal en tekenen kan combineren. Mijn droom is om ooit een strip voor de Donald Duck te maken. Dat zou echt heel tof zijn!’
