Hersenletsel bracht Marieke Tellman uit Gelselaar aan het schrijven.
Hoe het is om een drieling te zijn? Wie ‘De verhalen van de avontuurlijke drieling Cato, Hanne en Miek’ aan zijn kinderen voorleest, krijgt een aardig idee. Geschreven door en gebaseerd op de jeugd van de Gelselaarse Marieke Tellmann, zelf één van een eeneiige drieling. Jantien Bussink sprak met de schrijfster die het boek schreef nadat ze hersenletsel heeft gekregen.
Een schrijfster is ze eigenlijk nooit geweest. Marieke was meer van de sport en de muziek. Dat het boekje er nu dan toch ligt, heeft alles te maken met een auto-ongeluk twee jaar geleden. „Het was glad en voor ik het wist lag ik met de auto in de sloot. In eerste instantie dacht ik nog: niks aan de hand. Heb zelfs mijn vriend nog gebeld - hij is boer - om te vragen of hij me met de trekker uit de sloot kon trekken. Maar eenmaal later in het ziekenhuis bleek dat ik er toch wel wat aan over had gehouden.”
Marieke moet leren leven met blijvend hersenletsel. Dat veroorzaakt hevige hoofdpijn wanneer ze zich te veel inspant. Dat is niet altijd even makkelijk. De sportieve Gelselaarse heeft het hardlopen, schaatsen en skeeleren (tijdelijk) stop moeten zetten. Daarnaast heeft ze het op haar werk wat rustiger aan moeten doen. Maar het ergste: ze moest stoppen met saxofoon spelen. „Dat veroorzaakt te veel druk in mijn hoofd, en ook de band om mijn nek veroorzaakt klachten. Nu twee jaar later speel ik al weer een beetje, helemaal opgeven wil ik het niet. Ik moet accepteren dat het minder is.”
Marieke is echter niet het type om bij de pakken neer te gaan zitten. „In het ziekenhuis kwamen ze met de tip om eens te gaan doen wat ik normaal nooit zou doen: een nieuwe hobby zoeken. Aanvankelijk wilde ik kinderliedjes schrijven, maar dat lukte niet. Toen ben ik verhaaltjes gaan schrijven. Met mijn jeugd als een prachtige inspiratiebron.”
De verhaaltjes over de drieling Cato, Hanne en Miek, vrij naar de namen van de drie zussen Carien, Hanneke en Marieke, gaan over alledaagse situaties. De meisjes die pannenkoeken bakken. Een dagje naar de dierentuin gaan. Helpen in de tuin, of op de boerderij. Met illustraties gebaseerd op foto’s uit de jeugd van het ‘echte’ drietal.
„Mensen vragen vaak hoe het is om van een eeneiige drieling te zijn. Ik zou het niet weten, ik ben niet anders gewend. Ja, het is hartstikke leuk en gezellig. Tot ons twintigste sliepen we bij elkaar op de kamer. Toen we geboren werden heeft dat nog in de krant gestaan. Onze broer werd geïnterviewd, hoe hij het vond om ineens drie zusjes te hebben. Nou, zei hij, hij had liever drie hondjes gehad, haha. Nu denkt ie dat niet meer, hoor. Nu ik ouder ben denk ik wel eens: hoe hebben mijn ouders dat toch klaargespeeld, drie van die meiden. We hebben een geweldige jeugd gehad, kwamen niets tekort. Dat hebben ze netjes gedaan.”
Dat ze is gaan schrijven had ze zelf nooit verwacht. „Ik ben helemaal geen schrijver. Ik las ook nooit echt boeken. Ik heb het ook geheim gehouden voor iedereen, alleen mijn moeder, mijn vriend en mijn zussen wisten dat ik de verhaaltjes echt ging uitbrengen als boek. Dat wilde ik eerst ook niet, maar mijn moeder heeft me overtuigd. ‘Joh, moet je doen dat is hartstikke leuk’, zei ze nog.” Marieke heeft er aanvankelijk honderd laten drukken. „Binnen twee weken was alles uitverkocht. Dus nu wil ik misschien gaan voor een herdruk. Er zijn veel verhaaltjes over tweelingen, maar over drielingen vind je ze bijna niet.”
Het kinderboek is niet zomaar een leuk boek om voor te lezen aan peuters en kleuters. Het boek is ook geschikt voor dyslectische kinderen. Het lettertype is zo gekozen dat het voor hen makkelijker te lezen is. „Dat wilde ik graag en dat heeft ook met mijn achtergrond als onderwijsassistent te maken.” Een ‘echte’ kinderboekenschrijfster voelt Marieke zich nog allerminst. Of er een volgend boek gaat komen, kan ze dan ook nog niet zeggen. „Misschien ooit nog wel, ik heb meer verhaaltjes liggen die deze uitgave niet gehaald hebben. Het idee om liedjes te schrijven voor kinderen zit ook altijd nog in mijn hoofd. Misschien dat ik dat nog eens ga proberen.”
Wie geïnteresseerd is in het boek kan een mailtje sturen aan Marieke Tellmann: marieke_tellmann@msn.com.
Gepubliceerd in de Tubantia op 26 januari 2020.
