Na een ongeluk bestaat volgens neuroloog-intensivist Marcel Ariës uit Maastricht het risico dat hersencellen gaan zwellen. Deze kunnen goede cellen kapot drukken. Ariës en collega’s onderzoeken een acute behandelmethode voor mensen met ernstig hersenletsel. Zij maken gebruik van de „zelfregulerende bloedvaatjes” in hersenen. Met behulp van software bepalen de artsen continu de beste bloeddruk waarbij de doorbloeding zo goed mogelijk is. Zo hoopt Ariës de vicieuze cirkel van „zwellen, minder doorbloeding, verder zwellen” te doorbreken. „Maar dat moeten we nog bewijzen.” Jaarlijks komen er 20.000 mensen op de spoedeisende hulp met een hersenletsel. Daarvan hebben er 400 zwaar hersenletsel. Hulp voor deze mensen is er nauwelijks.
Aanpak
Volgens de arts is de afgelopen 25 jaar niets veranderd in de aanpak van hersenschade. "Ik vergelijk het altijd met een verstuikte enkel. Dat is een zwelling. Je doet dan het been omhoog. En dat is het dan", zegt hij. "Als iemand met hersenschade binnenkomt doen we eigenlijk hetzelfde. Dat kan natuurlijk niet."
Meer dan een zwelling
Samen met onderzoekers in Europa doet hij nu onderzoek naar nieuwe behandelmethodes. "Een hersenschade is meer dan alleen een zwelling in het hoofd. Ook de doorbloeding is bijvoorbeeld van belang", zo stelt Ariës. "Ook moeten we rekening houden met het individu. De een heeft toch meer zwelling dan een ander. En daar moeten we rekening mee houden."
Fonds
Om het onderzoek te bekostigen, heeft de afdeling Intensive Care van Maastricht UMC+ het HersenStrijd Fonds in het leven geroepen. Daarmee hoopt Ariëns minstens 200.000 euro op te halen om het onderzoek te intensiveren.
Vergeten te sterven
En daar is Nathalie Sieben uit Maastricht blij mee. Zij werd tijdens een fietstocht in september 2006 aangereden door een auto waardoor ze een zware hersenschade opliep. "Ik ben overleden, maar ben vergeten te sterven", zegt Sieben. "Je leven is helemaal voorbij. Je moet helemaal opnieuw gaan bouwen. Maar met hersenletsel is het moeilijk bouwen." Nu, 13 jaar later, ondervindt ze nog dagelijks de gevolgen van het ongeluk. "Ik kan mijn linkerarm nauwelijks gebruiken. En ook lopen gaat moeilijk."
Forever
Zij hoopt dat het onderzoek resultaten gaan opleveren en de toekomstige slachtoffers van bijvoorbeeld fietsongelukken, beter geholpen worden. "Vaak treft het jonge mensen", zegt ze. "En ik gun niemand deze situatie. Het lastige is dat er geen einde is. Het is forever."
