Bart (59) leeft al dertig jaar in ‘lockdown’ – alleen en in een zelfverkozen isolement, middenin het weidse polderland dat hem de stilte en rust gunt waardoor zijn leven enigszins draaglijk is. Hij moet wel, het kan niet anders. De drukte van de stad zou Bart niet aankunnen, hij zou er aan ondergaan gaan. De continue stroom prikkels daar zou hem onherroepelijk verpletteren, zegt hij, waarna hij zou wegkruipen. Prikkels maken hem ziek; “Duizelig, misselijk, braken, flauwvallen, koorts, mijn hele lijf trilt en doet dan zeer.” Een gezin of vrienden kan hij niet aan – teveel prikkels, teveel impulsen, alleen-zijn is het beste. Maar diep in zijn hart… Lees het hele artikel in Meer over medisch.
