Valesca Paans blogt over haar leven met niet aangeboren hersenletsel. De vraag ‘Wat zijn je beperkingen?’ wordt vaak aan haar gesteld. Ze heeft een interessant antwoord op deze vraag. Hoewel ze niet aangeboren hersenletsel heeft, voelt ze zich niet beperkt. In de blog lees je waarom. Oké, ze ervaart één beperking, namelijk het onbegrip vanuit de maatschappij. De blog is voor lotgenoten vast herkenbaar en geeft sowieso verfrissend inzicht.
“Wanneer ik nieuwe mensen ontmoet, kom ik al snel op het gespreksonderwerp niet aangeboren hersenletsel. Of ik dit nu wil of niet. De eerste vraag is vaak ‘Wat voor werk doe je?’ Ik kan hier verschillende dingen op verzinnen, maar zodra ik dit doe, voelt het voor mijzelf niet goed en ben ik er liever maar gewoon open en eerlijk over dat ik niet meer werk.
Ik weet van tevoren al dat ik word onderworpen aan een vragenvuur. Ik ben 27 jaar, mensen zien niets aan de buitenkant en merken het niet direct op, dus waarom zou ik dan niet kunnen werken? Soms voelt het alsof ik mezelf moet verantwoorden. Maar met de tijd laat ik dit steeds beter achter mij. Het is zo, ik koos er niet voor en ik heb mijn nodige traject afgelegd.
De andere vraag die er vaak op volgt is: ‘Wat zijn je beperkingen?’ Daar heb ik geen pasklaar antwoord op. Ik voel mij namelijk niet beperkt. Ik kan en doe alles, misschien wel op mijn tempo op mijn manier en een andere of een omweg, maar dit is niet per definitie een slecht iets. Wat met het woord beperking wel wordt aangegeven. Er wordt nooit gevraagd wat ik nog wel allemaal kan of wat mijn sterke kanten zijn.
Door een langere of andere weg te nemen, vul je alleen je rugzak met nog meer kennis en kun je verder kijken, wanneer er een deur voor je wordt gesloten. Je leert ruimdenkend te worden en niet bij de eerste beste tegenslag bij de pakken neer te gaan zitten.
De enige beperking die ik heb, is het onbegrip vanuit de maatschappij. De misvatting dat wanneer je spreekt van hersenletsel, dit te allen tijde aan de buitenkant te zien en te merken valt. Ik merk dat ik hier vaak tegenaan loop. Soms kost het mij meer energie en moeite om mijn hersenletsel keer op keer uit te leggen, mij te moeten verantwoorden en bewijzen of te voldoen aan een wereld die soms veel sneller gaat dan ik bij kan houden, dan mijn hersenletsel zelf.”. Lees de volledige blog op de website van Revalidatie Magazine.
