In opdracht van De Noorderbrug deed Windesheim Flevoland in samenwerking met Zuyd Hogeschool onderzoek naar de wijze waarop de invoering van de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) de kwaliteit van leven van mensen met niet-aangeboren hersenletsel en hun naasten beïnvloedt.
Voor het onderzoek zijn cliënten van drie gemeenten gevraagd naar hoe zij de kwaliteit van hun leven beoordelen. Het interview werd gehouden aan de hand van een vaste vragenlijst en ging over thema’s als mobiliteit, dagelijkse verzorging, taken thuis, financiën, tijdsbesteding, sociale contacten, steunen van anderen, (vrijwilligers-)werk en onderwijs. De antwoorden op deze vragen zijn samengevat in een verhalenwaaier, welke hiernaast te zien is.
Kitty Jurrius, associate lector NA(H)-zorg op maat Windesheim Flevoland, is één van de onderzoekers. We vroegen haar wat haar opviel tijdens de gesprekken. “We spraken met cliënten die zorg moesten inleveren”, vertelt ze. “Dit gebeurde vooral bij cliënten die wél mondig zijn en waarbij het hersenletsel niet direct zichtbaar is. En bij cliënten waarvan de gemeente waarin ze wonen voor een indicatie niet altijd een keukentafelgesprek organiseert. Tegelijkertijd zagen we ook dat sommige cliënten door naasten en zorgmedewerkers goed door de transitie zijn geleid en nog steeds de juiste begeleiding krijgen.”
Wat Kitty betreft kunnen we helaas, op basis van dit onderzoek, nog niet concluderen dat het wel goed zit met de invoering van de Wmo. “We zijn in dit onderzoek onbegrijpelijke situaties tegengekomen, waarin bureaucratie de zorg in de weg staat. Een aantal gezinnen – bij wie het water al aan de lippen stond – is nog meer onder druk komen te staan. We hebben mantelzorgers gesproken voor wie de belasting nog groter wordt dan deze al was. En we zijn verdrietige en boze mensen tegengekomen die zich totaal niet begrepen voelen en die hun beperking steeds opnieuw moeten verdedigen, in gesprekken die vaak heel belastend zijn.”
Inmiddels wordt er door veel gemeenten aandacht besteed aan de deskundigheid van hun professionals op het gebied van hersenletsel. Kitty: “In steeds meer gemeenten zijn er naast generalisten ook specialisten die mee kunnen kijken bij het stellen van passende indicaties. De onderzoeksresultaten onderschrijven het belang hiervan en de casuïstiek die we hebben opgenomen om één en ander te illustreren, leidt hopelijk tot discussies over de wijze waarop binnen de Wmo wordt omgegaan met mensen met hersenletsel.”
