Theo kreeg op z’n 20e een brommerongeluk waarbij hij ernstig hersenletsel opliep.
Met steun van zijn ouders en een ambulant begeleider krabbelt hij op.
Totdat hij een stap wil maken naar zelfstandigheid. Die stap is groot. Te groot.
Er is tijdelijk intensieve zorg nodig, in combinatie met een eigen woonplek.
Op dat moment is Theo zeer gebaat bij een gemeente die de verantwoordelijkheid voor deze specifieke Wmo-zorg op zich neemt...
Maar die zorg blijft uit. Nog steeds blijkt dat een flink aantal gemeenten een blinde vlek heeft voor deze specifieke gehandicaptenzorg.
De aandacht gaat vaak eerst uit naar de ouderen. Mensen met een beperking zijn niet of slecht in beeld.
Gemeenten denken al snel: dit is zware en langdurige zorg en dus iets voor de Wet Langdurige Zorg. Maar dat is meestal ten onrechte.
Gemeenten hebben op grond van WMO ook een zorgplicht voor gehandicapten.
Die aandacht is des te belangrijker, omdat mensen met een beperking niet op deuren bonken, niet staken en nooit demonstreren.
Ik vraag gemeenten: leer ze kennen, zorg dat ze die ruggensteun krijgen die ze op dat ene moment nét nodig hebben om zelfstandigheid onder de knie te krijgen.
Met intensieve zorg of lichte begeleiding. Langdurig of tijdelijk.
De ervaringen van Theo staan niet op zich.
Onze leden, de gehandicaptenzorgaanbieders van Nederland, melden bijvoorbeeld identieke problematiek rond mensen met een niet aangeboren hersenletsel, die na een infarct voor enige tijd onmogelijk thuis kunnen blijven wonen. Zij zijn niet hun hele leven lang op zorg aangewezen, maar moeten wel begeleid worden naar zelfstandig leven.
Het is aan de gemeente om dit mogelijk te maken.
Overigens zie ik ook lichtpuntjes tussen de blinde vlekken. Het is goed om te zien hoe een aantal gemeenten toegankelijkheid duidelijk van belang vinden.
Dat merken we bijvoorbeeld aan hoe blij ze zijn met het feit dat ze in de top tien staan van de verkiezing Meest Toegankelijke Gemeente, waar wij ons voor inzetten.
Gemeenten die in deze competitie hoog scoren bij gehandicapte inwoners en hun verwanten laten zien dat ze mensen met een beperking goed in beeld hebben.
Zo kan het succes van de ene gemeente een aanmoediging zijn voor de andere en komt inclusie in heel Nederland, met de gemeenteraadsverkiezingen op komst, nog eens goed onder de aandacht.
Ik hoop overigens dat gehandicapten op 21 maart 2018 op hun beurt massaal gebruik maken van hun democratische recht om te gaan stemmen en dat gemeenten dit optimaal faciliteren. Lokale politieke partijen: maak je programma’s ook voor deze groep toegankelijk. Wil je aanspraak maken op een zetel in het college?
Laat in je verkiezingsretoriek doorklinken dat je mensen met een beperking nadrukkelijk meerekent, dat je hun zorgvraag kent en hen vertelt wat je te bieden hebt.
Met dank aan Frank Bluiminck.
Gepubliceerd in Binnenlands Bestuur op 13 dec 2017.
