Roland Lahaye is 38 jaar en woont vanwege zijn epilepsie begeleid bij Kempenhaeghe, het expertisecentrum voor epileptologie, slaapgeneeskunde en neurocognitie. Roland schrijft voor het Kennisplein een over zijn ervaringen en belevingen. Dit keer blogt Roland over zijn plannen voor 2017.
Roland Lahaye is 38 jaar en woont vanwege zijn epilepsie begeleid bij Kempenhaeghe, het expertisecentrum voor epileptologie, slaapgeneeskunde en neurocognitie. Roland schrijft voor het Kennisplein een over zijn ervaringen en belevingen. Dit keer blogt Roland over zijn plannen voor 2017.
Eigenlijk past hij inmiddels helemaal niet meer bij mijn overtuiging over hoe ik vind dat je in het leven zou moeten staan. En hij is ronduit in tegenspraak met wat ik in mijn vorige column beweerde: het zou goed zijn meer in het moment te leven en niet teveel vooruit te kijken.
Maar zo rond de jaarwisseling ontkom je er bijna niet aan na te denken over je doelstellingen voor het jaar dat op het punt staat te beginnen. En als dan ook nog eens theezakjes je voor de voeten gaan lopen door met vragen voor de toekomst te komen, dan telt wat er over een uur anders zou kunnen zijn echt even niet meer!
En de vraag was er ook echt wel een om over na te denken: zou je een antwoord op je belangrijkste vraag willen of je belangrijkste wens in vervulling zien gaan? Een van de moeilijkste vragen die ik ooit gelezen heb op deze kaartjes! Want welke je ook kiest…..het zou 2017 een prima jaar maken!
Maar waarom zou ik eigenlijk een keuze moeten maken? Waarom zou 2017 niet gewoon een topjaar mogen worden? En: om een antwoord te krijgen op je belangrijkste vraag of om je belangrijkste wens in vervulling te zien gaan, zal je ongetwijfeld ook aan je doelen moeten gaan werken! Dus het een ligt in het verlengde van het andere. Wat zouden dan die vraag en die wens voor mij persoonlijk zijn in het komende jaar?
Als vraag komt dan meteen in me op hoe erg het eigenlijk uiteindelijk is om te accepteren dat mijn grenzen in capaciteiten (veel) lager liggen dan ik altijd beweerd, geloofd en nagestreefd heb. Zal het aanvaarden van minder capaciteit niet juist gaan leiden tot meer prestaties en misschien ook meer zelfvertrouwen? Zal de rust die het ongetwijfeld ook met zich mee gaat brengen wellicht ook een goede invloed op mijn epilepsie gaan hebben?
Geheel tegen de ambitie die ik altijd gehad heb om me met uitzonderlijke prestaties in de kijker te presteren, ben ik nu voor het komende jaar erg benieuwd hoe ikzelf en mijn omgeving gaan reageren op deze verandering van inzicht! Op het gewoon rustig mijn taak doen, zonder allerlei eisen te stellen. Het graag doen en leuk vinden van alles wat er op mijn pad komt, of belangrijker nog: er al is. En daar puur en alleen de passie en inzet voor tonen. Hoe zal dat gaan uitwerken?
En omdat volgens mij de belangrijkste wens in het verlengde van dit alles ligt, zal die zich ook laten raden: op basis van nieuwe ambities bij mij en mijn omgeving meer oog voor de dingen die ik wél kan en wél weet! Het doel van 2017 voor mij moet dus eigenlijk zijn: door met betrekking tot ambities wat gas terug te nemen meer mezelf zien presteren in plaats van te proberen.
Tot zover weer,
groeten Roland Lahaye
