Interview Karin Eggen – Neuropsychologische revalidatie. Karin Eggen (52 jaar) kreeg vier jaar geleden een herseninfarct. Als moeder van twee jongvolwassenen en een man met een progressieve spierziekte viel dit rauw op haar dak. ‘Zoals elke morgen stond ik op tijd op. Ik was een beetje duizelig en ik voelde me niet helemaal fit. Aan dit gevoel toegeven is niets voor mij. Dus ik ging op mijn fiets naar mijn werk. Daar voelde ik mij steeds slechter, dus ging ik op mijn fiets toch maar even langs bij de huisarts. Toen de huisarts mij zag, verwees hij mij direct naar het ziekenhuis. In mijn beleving was dit een beetje overdreven.
Wat ik niet doorhad, was dat mijn lichaam niet goed reageerde op de testjes die af werden genomen. Pas toen ik in de spiegel keek, zag ik dat mijn linker gezichtshelft helemaal hing. Ik had een herseninfarct gehad. Gelukkig bleek uit alle scans en testen dat de schade meeviel. Het drong langzaam tot me door en ik dacht: mijn kinderen hebben al een vader die iets mankeert, nu ook hun moeder nog. Ik was altijd de sterke en moet voor mijn man en gezin zorgen.
Na een paar dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen mocht ik naar huis. Ik gaf mezelf even de tijd om hiervan bij te komen. Thuis merkte ik in kleine dingen dat ik niet mezelf was. Ik was heel erg moe. Daarnaast had ik moeite met fel licht, veel geluiden en tv kijken was heel onplezierig. Verder kon ik alles. Heel optimistisch ging ik na een paar weken koffiedrinken op mijn werk. Daar aangekomen kwam ik van een koude kermis thuis. Het bleek dat ik nog lang niet zo ver was. Ik was erg emotioneel, vermoeid, mijn coördinatie stagneerde bij het op- en afstappen van de fiets. Ik bleef daarom grotendeels in de ziektewet en werkte een paar uurtjes per dag.
Na een paar maanden thuis en gedeeltelijk aan het werk werd ik doorverwezen naar Vogellanden. Daar startte mijn neuropsychologische revalidatietraject. In het intakegesprek met de revalidatiearts en psycholoog concludeerden zij al snel dat ik mij beter voordeed dan ik mij voelde. Dat vond ik niet zo leuk om te horen. Het was heel duidelijk dat ik cognitieve revalidatie nodig had. Ik moest leren accepteren dat het niet meer zou worden zoals het was. Dat vormde een grote uitdaging.
De psycholoog zei tegen mij: “Bij jou is het ja of nee, boos of gelukkig. Maar deze dingen mogen er tegelijkertijd zijn. Je kunt gelukkig en dankbaar zijn. En je mag ook boos zijn op de gevolgen van je herseninfarct.” Dat was voor mij een eyeopener. Daarnaast heb ik veel handigheden aangereikt gekregen om dagelijkse dingen anders te doen. Bijvoorbeeld het hardop benoemen van dingen die ik wil onthouden. Dit zijn heel simpele dingen die je zelf niet bedenkt.
Tijdens mijn revalidatieproces is mij duidelijk gemaakt wat er gebeurt als ik geen “nee” leer zeggen. Ik ben thuis en op het werk een spin in het web. Ik ga geen vragen of werk uit de weg. Daardoor stapelen de taken en werkzaamheden zich op. Maar in mijn “nieuwe situatie” is dat niet te doen. De psychomotorische therapeut liet mij door een oefening inzien dat ik niet alle ballen in de lucht kan houden. Dit soort oefeningen werkt voor mij wel goed. Want ik ben niet heel zo goed in het voelen van mijn lichaam en grenzen.
Mede daarom heb ik ook kennis gemaakt met mindfulness. Daar heb ik wel elementen uitgehaald die ik kan gebruiken. Ik probeer dingen graag met aandacht te doen. Bijvoorbeeld in rust een kopje koffie drinken.
In totaal ben ik een half jaar bij Vogellanden in behandeling geweest. Na deze periode was ik ook klaar om verder gaan met mijn leven. Achteraf denk ik dat ik een jaar later nog wel wat hulp had kunnen gebruiken. Je wordt namelijk niet beter… misschien in het begin zelfs wel slechter. Er zijn blijvende klachten, soms werd ik zelfs geconfronteerd met nieuwe klachten en daar moet je voor de rest van je leven mee leren omgaan. Af en toe verval ik wel weer in oude gewoontes, zelfs na drie jaar nog. Ik heb nog een map vanuit mijn revalidatieperiode in Vogellanden die ik er af en toe weer bij pak. Het leven is niet hetzelfde meer, maar zeer de moeite waard!
Tot slot heb ik geleerd om goed voor mijzelf op te komen omdat het aan de buitenkant niet zichtbaar is. Anderen zien niet dat ik iets mankeer. Dat kost energie. Anderzijds heeft deze hele situatie mij uiteindelijk ook wat gebracht: meer rust, overzicht, weten wie je echte vrienden zijn, het hoeft allemaal niet zo hectisch te zijn. Dit was niet gebeurd als mij dit niet was overkomen.’
