Op de website Mijn kwaliteit van leven lazen we dit verhaal. Over hoe de verhuizing van haar man naar een zorginstelling tegenviel voor Gerda (58 jaar). Vorig jaar oktober verhuisde mijn man (59) naar een verpleeghuis speciaal voor mensen met niet-aangeboren hersenletsel (NAH). Hij heeft een progressieve energiestofwisselings-ziekte die zijn spieren en hersenen aantast. Ik vind de opname moeilijk. Er komt veel meer bij kijken dan ik had verwacht. We hadden de benedenverdieping van onze woning in Apeldoorn al aangepast. Hier kon mijn man in een speciaal bed slapen en kreeg hij een uitgebreide badkamer. Met de thuiszorg zou hij goed uit de voeten kunnen. Maar het werd steeds lastiger voor ons. Ik moest steeds meer zorg leveren. In de krant lazen we dat er nieuwbouwwoningen werden gebouwd voor mensen met niet-aangeboren hersenletsel (NAH). Dit zagen wij als een mooie kans om naar een verpleeghuis te gaan. Het was dichtbij ons eigen huis, met grote kamers én speciaal gericht op NAH. Tijdens het proces voor een verpleeghuisindicatie bleek dat mijn man zorgzwaartepakket 6 nodig had. En die boden ze niet bij dit huis. Het begin van een zoektocht.
Mijn man vind lekker eten en een fijne sfeer belangrijk. Ik hecht veel waarde aan bereikbaarheid, want ik ga graag bij hem langs. Het verpleeghuis van onze tweede keuze zat vol. Deze was bij ons in de buurt. Er waren nog passende locaties in Het Dorp, Bennekom en Rheden. Eigenlijk was alleen Rheden een optie omdat dit goed bereikbaar was met de auto en het openbaar vervoer. En de broer van mijn man woont daar dichtbij. Een jaar geleden was het zover. Mijn man verhuisde naar Rheden.
In de praktijk vind ik het allemaal moeilijker dan ik dacht. Vorig jaar is de oogaandoening glaucoom bij mij ontdekt. Autorijden vind ik daarom niet meer veilig. Maar met het openbaar vervoer naar Rheden kost veel tijd. Dan zijn er nog regiotaxi’s en de plusbussen. Maar daar hangt weer een fiks prijskaartje aan. Als mijn man in het verpleeghuis van tweede voorkeur kon wonen, was het wellicht makkelijker geweest. Mijn man moet nog steeds naar allerlei artsen en therapeuten. Ik haal hem dan op in Rheden en vanuit naar de betreffende zorgverlener. Soms kost een afspraak van een half uur mij een hele dag. Puur vanwege het geregel erom heen.
Ook regelt de gemeente Rheden de zorg vanuit de Wmo anders dan de gemeente Apeldoorn. Zo kom ik weleens voor financiële verrassingen te staan. Het zou fijn zijn als je naar een verpleeghuis verhuist in een andere gemeente, je ook informatie krijgt over hoe de zorg uit de Wmo daar is geregeld.
Toen mijn man nog thuis woonde, lukte het mij niet mijn werk te combineren met de mantelzorg. Ik ben gestopt met werken. Nog steeds werk ik niet, want ik voel me oververmoeid. Ik moet nog zoveel regelen. Maar ik probeer wel ontspanning te zoeken. En op termijn hoop ik weer te gaan werken.
Mijn man zit goed op zijn plek in het verpleeghuis. Het huis bestaat uit drie etages en iedere etage heeft een vaste groep medewerkers. Toen hij daar net kwam, kregen wij een handboek met alle regels en diensten in het huis. Zo wisten we waar we aan toe waren. Mijn man vindt het ook erg fijn dat er een mannelijke verpleegkundige werkt. En de maaltijden vindt hij heerlijk. Ook vindt hij herkenning bij medebewoners met vergelijkbare problemen. Ik zie ook dat iedereen die nog iets kan betekenen in het huishouden een taak krijgt. Dat vind ik fijn, want zo behoudt mijn man zijn kracht. Lees het hele artikel op de website van Mijn kwaliteit van leven.
