In een reportage over het Daan Theeuwes Centrum in Revalidatie Magazine 3 (2019) werd gesuggereerd dat de revalidatie voor jongeren met hersenletsel in Nederland niet intensief genoeg is en dat training op functieniveau langer zou moeten plaatsvinden. Die stellingen zijn te kort door de bocht, vindt de werkgroep Hersenletsel Revalidatiegeneeskunde (WHR).
In Nederland is revalidatiegeneeskunde een goed ontwikkeld medisch specialisme, waarbij (poli)klinische revalidatiebehandeling beschikbaar is voor oud, jong en iedereen daar tussen in. De revalidatie richt zich op de participatie van patiënten en het verbeteren van de kwaliteit van leven van patiënten en hun naasten. Familieleden zijn daarbij medetherapeut en stimulator, tegelijkertijd is er aandacht voor hun verdriet en rouw. Dat start in het ziekenhuis en loopt door tot in de chronische fase. Op basis van kwalitatief hoogwaardig onderzoek wordt bij hersenletsel in principe taakgericht behandeld. In de eigen woonomgeving zodra dat kan, in een revalidatiecentrum of poliklinische setting zo lang als nodig. De intensiteit van de behandeling is belangrijk, maar meer behandelen is niet altijd beter. Soms kunnen patiënten nog niet veel behandeling aan. Daarnaast kent training een plafondeffect, waarbij meer trainen niet leidt tot beter resultaat. Voldoende financiering is een belangrijke voorwaarde om intensieve therapie te kunnen bieden, maar ook ontwikkelingen als eHealth spelen een rol. En revalidatie bij hersenletsel is uiteraard veel meer dan alleen motoriek. Juist ook problemen op het gebied van stemming, gedrag, communicatie en cognitie behoeven diagnostiek en behandeling. Gelukkig is daar tegenwoordig veel aandacht voor. Omdat revalidatiegeneeskunde zich richt op participatie (werk, school, sport, hobby’s) is poliklinische revalidatiebehandeling en begeleiding van patiënten in de chronische fase belangrijk. Rondom alle revalidatiecentra bestaan daarom hersenletselnetwerken met eerstelijns behandelaars. De revalidatiearts coördineert via het netwerk vaak gedurende vele jaren de revalidatie in de eerstelijn. De revalidatiecentra en revalidatieafdelingen van ziekenhuizen bieden kwalitatief hoogwaardige revalidatiegeneeskundige behandeling aan jong en oud. Met een korte reisafstand en duidelijke rol voor vrienden en familie. Door inbedding in regionale hersenletselnetwerken is er “de juiste zorg op de juiste plaats” terwijl de revalidatiearts toch betrokken blijft. Het Daan Theeuwes Centrum richt zich op de motorisch goed belastbare jongvolwassen patiënten met hersenletsel en zorgt voor welkome publiciteit voor hersenletselrevalidatie. We kijken uit naar wetenschappelijk onderzoek dat in deze populatie het nut van langdurende intensieve functietraining aantoont op participatiedoelen.
Auteurs: Dr. Paulien Goossens revalidatiearts Merem, Hilversum. Voorzitter WHR Annemieke de Feijter revalidatiearts Klimmendaal, Arnhem Frits Lem revalidatiearts St Maartenskliniek Nijmegen Dr. Kees Hein Woldendorp revalidatiearts Revalidatie Friesland, Beetsterzwaag Prof Dr. Anne Visser revalidatiearts en hoogleraar revalidatie UMCU, met meerdere onderzoekslijnen op het gebied van patiënten met hersenletsel, Utrecht
